Ja, ik wil!
Naar een idee van Aristoteles is ooit besloten dat zeggenschap iets was, wat toebehoorde aan de elite en de werkaanbieders, weliswaar in combinatie met burgerpanels. Maar één ding was helder: de slaven hadden het niet. Langs die weg is onder invloed van allerlei (techologische) ontwikkelingen, ideologieën, oorlogen, wetten en regels de huidige structuur van arbeid in dienstverbanden ontstaan. Een structuur die eeuwenlang fungeerde als verdeelsleutel in de opbrengst van arbeid en om armoede tegen te gaan.
Sinds de overgang - medio jaren negentig - naar het digitale tijdperk is die structuur echter niet langer toereikend. Omdat er vanaf dat moment sprake is van kenniseconomie, die staat of valt met ieders persoonlijke ontwikkeling.
In die zin ben ik verbaasd dat de overheid zo’n vijfentwintig jaar later nog steeds geen visie c.q. beleid heeft bedacht, waarin alle inwoners gelijke ontwikkelkansen hebben. Integendeel! Het nog steeds aan de werkgevers overlaat om te bepalen: wie vast werk heeft met het bij behorende hogere inkomen, toegang heeft tot (sociale) zekerheid en/of een opleidingsbudget. En dientengevolge wéll in aanmerking komt voor een hypotheek of een goedkopere ziektekostenverzekering. Een afwachtende houding die er aan heeft bijgedragen dat de niet-geselecteerden vogelvrij zijn verklaard, wat heeft geleid tot scheefgroei en uitholling van onze kenniseconomie. In dat kader lijkt het mij dan ook totaal onlogisch – in tegenstelling tot wat menig door de overheid ingestelde commissie adviseert - nog langer in te zetten op vaste banen.
Nu kan ik ingaan op de reden waarom men er in Den Haag voor lijkt te kiezen deze ‘oude’ structuur inclusief de eigen posities, te stutten. Want daar heb ik onderzoek naar gedaan. Maar gedane zaken nemen geen keer. Mijns inziens is het zinvoller vooruit te kijken.
Want als dochter van een ondernemer snap ik heus dat werkgevers er voor willen kunnen kiezen tijdelijk specifieke kennis en/of kunde in te kopen van andere ondernemers, zonder dat er dienstverbanden kunnen ontstaan. Het is nu eenmaal een must rap in te spelen op verandering, zoveel mogelijk risico’s te elimineren en snel op- en- af te kunnen schalen. En als dat dan ook nog eens voordeliger is (geworden) dan eigen mensen opleiden, is die keuze snel gemaakt. Maar de behoefte van de werkenden zonder vaste baan, aan méér zekerheid met betrekking tot werk en inkomen, sociale zekerheid, opleiding en pensioen, begrijp ik mede door mijn eigen werkervaring ook maar al te goed.
Om die reden heb ik lange tijd gepuzzeld op een werkwijze waarin hun beider belang samen komt. Overigens, zonder dat de overheid erbij inschiet. Want dat belang respecteer ik ook. Daarom introduceer ik een nieuwe structuur van arbeid, waarin men zélf de regie heeft. Ook over zijn eigen persoonlijke (job)ontwikkeling. Een systeem waarin de gelegenheid wordt geboden steeds opnieuw werk te ‘kopen’. Niet met geld maar het recht dat werk uit te voeren en na afloop een factuur te sturen. Zó weet je zeker dat jij jouw hypotheek kunt afbetalen, kunt sparen voor een aanvullende opleiding (bijv. bij de SVB) én geen uitkering meer nodig hebt. Omdat de aanbieder boven op het bedrag wat hij beschikbaar stelt voor die opdracht, een sociale bijdrage betaald.
Dat bij alle genoemde partijen en hun vertegenwoordigers de wil lijkt te ontbreken om voor deze niet-commerciële publiek/private aanpak te kiezen, waarin schijnconstructies bovendien hun waarde verliezen, snap ik dan weer niet…….
